Ławeczka prof. Pawłowskiego przy placu dr A. Surowieckiego
Ławeczka prof. Stanisława Pawłowskiego upamiętnia odkrycie tarnobrzeskich złóż siarki. Rzeźba kamienna przedstawia postać Profesora siedzącego na górze siarki trzymającego w dłoniach pierwszą wydobytą bryłę surowca. Rok 2013 był poświęcony pamięci wybitnego naukowca, geologa, geofizyka, którego badania zapoczątkowały powstanie Tarnobrzeskiego Zagłębia Siarkowego. W tym też roku przypadała 60 rocznica odkrycia polskich złóż siarki.
Ławeczka powstała z inicjatywy Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa – Oddziału Tarnobrzeg. Projekt i ławeczkę wykonał tarnobrzeski artysta rzeźbiarz Krzysztof Kołek.
Ruszamy dalej, przechodzimy przejściem, podcieniem i trzymając się lewej strony chodnika idziemy w kierunku dawnego rynku, dziś potocznie nazywanym od koloru bruku „Placem Czerwonym”. Przechodzimy przez ulicę Szkolną i dochodzimy do fontanny z różą, darem od mieszkańców miasta dla mieszkańców miasta. Mijamy fontannę i po przekątnej przechodzimy przez plac, mijając po drodze fantom nieistniejącego już Ratusza Miejskiego docieramy do pomnika Bartosza Głowackiego.
Pomnik Bartosza Głowackiego
Inicjatorem budowy pomnika Bartosza Głowackiego był Walerian Wryk, chłop z Wielowsi – członek Koła Włościańskiego, który w 1901 roku na zebraniu Rady Powiatowej zgłosił taki pomysł. Powołano komitet fundacyjny i w okresie trzech lat zebrano niezbędne fundusze. Wykonanie pomnika zlecono artyście rzeźbiarzowi z Krakowa – Michałowi Korpalowi. 8 września 1904 roku biskup Sebastian Pelczar dokonał koronacji cudownego obrazu Matki Boskiej Dzikowskiej w kościele OO. Dominikanów a następnego dnia dokonano uroczystego odsłonięcia pomnika organizując przy tym na błoniach dzikowskich inscenizację Bitwy Racławickiej. W dwudniowych uroczystościach wzięło udział kilkadziesiąt tysięcy ludzi, którzy przybyli z trzech zaborów.
Po przeciwległej stronie placu, w północno-wschodnim narożniku widać zlokalizowany zaraz za pierzeją zabudowy rynkowej barokowy kościół i klasztor OO. Dominikanów.
Kościół i klasztor OO. Dominikanów
Historia klasztoru OO. Dominikanów nierozerwalnie wiąże się z obecnością na tym terenie rodu Tarnowskich, którzy pojawili się tu w połowie XIV wieku. Z tym okresem związane jest pojawienie się obrazu Matki Bożej. Obraz znajdował się w kaplicy zamku w Dzikowie – rodowej siedzibie Tarnowskich. Tam zaczął słynąć cudami i w konsekwencji 11 listopada 1675 r. biskup krakowski Andrzej Trzebicki podpisał dekret uznający obraz z wizerunkiem świętej Rodziny za cudowny. Z tej to przyczyny w następnym roku erygowano klasztor OO. Dominikanów i powierzono zakonnikom opiekę nad cudownym obrazem. Sława przyciągająca tłumy wiernych spowodowała podjęcie decyzji o budowie świątyni dla godnej oprawy obrazu. 17 lutego 1677 r. biskup krakowski Mikołaj Oborski poświęcił drewniany kościół, do którego rok później przeniesiono obraz Matki Boskiej. Pod koniec XVII wieku dominikanie rozpoczęli prace nad budową murowanej świątyni według projektu Jana Michała Linka. Pożar miasta w 1703 r. doszczętnie zniszczył drewniany kościół i klasztor i wymusił przyspieszenie prac przy budowie nowej świątyni. Trzy lata później biskup Stanisław Biegański konsekrował murowany kościół wraz z ołtarzem. W następnych latach uzupełniano wyposażenie kościoła o kolejne elementy tj. malowidła na chórze, kruchtę od strony zachodniej, sprzęt liturgiczny oraz wspaniały barokowy ołtarz, stanowiący oprawę dla cudownego obrazu Matki Boskiej Dzikowskiej. W pierwszych latach XX wieku rozpoczęto działania zwiane z rozbudową kościoła. Projektu wykonał Jan Sas-Zubrzycki, a zakładał on dostawienie naw bocznych, budowę dwóch wież frontowych wraz z nadbudową kruchty. Prace te zrealizowano częściowo, rezygnując z wieży północnej. W działaniach wojennych I Wojny Światowej kościół uległ licznym uszkodzeniom, które zostały usunięte w 1930 roku w trakcie gruntownego remontu świątyni.
Opracowano na podstawie tekstu o. Dariusza Kantypowicza OP – https://tarnobrzeg.dominikanie.pl/klasztor/historia/
Wychodząc z placu Bartosza Głowackiego idziemy na północ w kierunku ulicy Sandomierskiej. Po 50 m dochodzimy do małego ronda, przez które przechodzimy kierując się na lewo, mijając zaraz za przejściem dla pieszych budynek Liceum im. Hetmana Jana Tarnowskiego.
Parterowy budynek szkoły to dawna siedziba C.K. Sądu Powiatowego i aresztu wybudowane w latach 1888-1890. Inicjatorem budowy był były sędzia i kierownik Sądu Erazm Tałasiewicz (1838-1896). Jego osobiste starania i piastowana wówczas funkcja radcy sądowego Wyższego Sądu Krajowego w Krakowie, pozwoliły zrealizować inwestycję. Za zasługi dla miasta Tarnobrzega Erazm Tałasiewicz otrzymał tytuł honorowego obywatela.
Idziemy dalej ulicą Sandomierską. Po ok. 150 m po lewej stronie mijamy ulicę Władysława Jasińskiego. Idąc dalej lewą stroną ulicy Sandomierskiej, po kolejnych 100 m dochodzimy do Placu Górnika.
